Laten we het voor een keer niet hebben over wat 2020 allemaal te kort kwam. Dat was veel. We hebben veel moeten missen. Maar tegelijk hebben we ook veel geleerd. Genoten. En enkele stappen teruggezet. Om daarna weer vooruit te gaan.
Ja, in 2020 heeft iedereen gevloekt. Laaiden de frustraties hoog op. Maar we ontdekten ook zeer waardevolle dingen.
Van op een afstandje ontdekten we wie er écht voor ons klaarstond, ook al kon dat niet van dichtbij. We creëerden een speciale verbondenheid.
We leerden een leven kennen waarin ‘werken’ geen prioriteit meer was. Genieten van de kleine dingen en van het ‘bij elkaar zijn’ werd plots veel belangrijker.
Sommigen kwamen zichzelf tegen. Om er sterker uit te komen. Of zijn daar nog steeds mee bezig. Alleen of met hulp. Op welke manier je het ook doet, het komt goed.
Anderen gingen – noodgedwongen – op zoek naar nieuwe carrièrewendingen. Wat soms ook doet aanzetten tot nadenken. Hoe gaan we verder in deze speciale periode?
2020 heeft ons even verblind met vragen en onzekerheden. En daar hebben we uit geleerd. Met vallen en opstaan. Creativiteit en veerkracht zetten ons op het juiste pad.
We leerden het belang van onze gezondheid. We leerden hoe we toch bij elkaar konden zijn, terwijl dat niet kon. We leerden genieten. En nieuwe prioriteiten stellen.
2021 zal op dezelfde manier uit de startblokken schieten. Laten we het even 2020bis noemen. En wanneer er weer wat meer mag, omarmen we 2021. En al het moois dat 2020 ons gaf, dat nemen we gewoon mee. En blijven we koesteren.
Mag het ook even goed nieuws zijn? Ik durf het eindelijk aan om neer te schrijven wat ik eind mei al had kunnen vertellen.
Niet omdat het iets gevoelig, erg persoonlijk of moeilijk is. Nee, juist het omgekeerde. Want hoewel de pandemie een zware en moeilijke periode is, het heeft voor mij ook één erg positief ding met zich meegebracht.
Tijdens de maand april ging het niet erg goed met mijn darmziekte. Ik was vaker ziek dan ooit daarvoor. Gelukkig zat ik thuis. En moest ik me niet focussen op m’n werk. Want werk, dat was er toen niet. Corona, je weet wel.
Maar, na een half jaar met een bang hartje afwachten, durf ik het eindelijk zeggen: ik voel me goed! En dat mag ook eens, na 7 jaar sukkelen.
Eind april stopte ik met het nemen van muntpilletjes. Voorgeschreven omdat ze erg goed zouden zijn bij darmproblemen.
Alleen merkte ik daar erg weinig van. In plaats van beter, werd het voor mij alleen maar slechter. En dus schoof ik deze na een lange tijd met plezier aan de kant. Een van mijn betere keuzes tot nu toe.
Sinds ik dat deed, gaat het veel beter. De quarantaineperiode zorgde ervoor dat ik dit aandurfde. Ik had tijd om te wennen, geen stressvolle situaties. Even rust voor mij, m’n hoofd en m’n buik. En dat was duidelijk welkom.
Want zelfs na een half jaar, neem ik nog steeds geen nieuwe medicatie. En dat mag gerust zo blijven! Maar volledig verlost ben ik nog niet. Want met eten moet ik nog steeds erg hard opletten. Ook stress en nerveus worden hebben een slechte invloed op mijn gezondheid. Motilium, Immodium en Buscopan blijven m’n beste maatjes.
Maar wie weet, betert dat ooit ook wel. Ik heb er in ieder geval goede hoop in nu.
En nu houd ik m’n hart vast. Ik heb het neergeschreven. Hopelijk gaat het nu niet opnieuw de verkeerde kant op.
“Ik heb dit nog nooit gedaan, ik weet dus niet goed hoe dat moet.” Zo verliep mijn sollicitatie bij Het Poetsbureau. En toen besloot Elly dat het goed was. Nu ja, waarschijnlijk gaf dit zinnetje niet de doorslag. Maar ik kreeg wel m’n eerste job te pakken. Een bedrijf waar ik mezelf voor een zeer lange periode zag werken. Al liep dat toch anders dan verwacht.
Tim en Sigrid ontvingen me met open armen. En een stapel boeken en brochures. Een grapje, bleek enkele minuten later. Dat ik in een team terecht kwam dat enkele vijzen mistte, daar was geen twijfel over mogelijk. Af en toe vloog er eens een stressballetje door ons kleine eiland. Of werden pauwen nagebootst. En ook de après-ski muziek was een vast onderdeel van onze dag. Maar altijd met de deur dicht. Want wat moesten de anderen wel niet denken?
Niet lang daarna stond ik er plots alleen voor. Mijn collega’s zochten andere oorden op. Geen probleem! Want ik had ten slotte ook het personeelsfeest tot een goed eind kunnen brengen.
Samen met Renate vormden ik eventjes een Two-Women-Marketingteam. En beetje bij beetje kreeg ik er steeds een collega bij. Edith, gevolgd door Dorien en Jannick. Later Anke en Nele. En we waren helemaal compleet met Winke erbij. Samen met de B2B-afdeling was onze verdieping in het nieuwe HQ écht de plezantste. En waarschijnlijk ook de luidruchtigste verdieping. Tja, wat verwacht je anders van een marketingteam met creatieveling aan boord.
We waren een geoliede machine die perfect draaide. Tot er plots een pandemie uitbrak. Na enkele weken intensief en aan een ongewoon tempo doorwerken, werd ik ‘economisch werkloos’. Even op adem komen. De onzekerheid bleef stilletjes nazinderen. Maar ik mocht na enkele maanden weer aan het werk.
En toen sloeg het noodlot toe. Al snel werd duidelijk dat het ‘gewone werk’ niet terugkwam. Mijn dagen raakten niet meer gevuld. En het coronavirus, dat nestelde zich even later op de bureaustoel van een collega en van mij. Om er de komende tijd niet weg te gaan.
9 september. Ik had me erop voorbereid. En toch kwam het erg hard aan. Ontslagen. Het was een kleine troost dat het niet aan mij lag. Besparingen. Dat was de enige reden. Onzekerheid maakte plaats voor grote zorgen.
Van met een plumeau rondlopen op het Schlagerfestival, tot twee maal toe feesten op ‘I love the 90’s’, een Bobbejaanland vol ‘Poetsbureaukes’, de gekste dansmoves tijdens onze Kick-Off’s. Het hoorde er allemaal bij.
Na bijna 3 jaar vol plezier en af en toe gemopper kwam er een einde aan mijn job bij Het Poetsbureau.
En toen wist ik het even niet meer. Wat nu? Wil ik hetzelfde blijven doen? Opnieuw gaan studeren?
Renate maakte snel korte metten met deze twijfels. En gaf me een zetje richting een nieuwe job.
Het ging allemaal zo snel. Ik ging op gesprek. Tekende een week later mijn contract. En op 12 oktober start ik een nieuw hoofdstuk bij Jakobus & Corneel.
Dat de afgelopen drie jaar een rollercoaster waren. Dat zeker! Maar ik heb ontzettend veel geleerd. Niet alleen op professioneel vlak, maar ook over mezelf.
Dankjewel, lieve collega’s van Het Poetsbureau en Work Wizards. Voor de ondersteuning, de babbels, het gelach en om alle fijne en minder fijne momenten samen te beleven!
Maar vooral, bedankt Renate, Jannick, Dorien, Nele, Edith en Winke. Jullie waren een team waar velen alleen maar van kunnen dromen!
Limburger, crazy cat lady of gewoon een dierenvriend? Of zin in stukje taart en een lekker kopje koffie in een gezellige setting? Helemaal vegan trouwens! Dan is MAU dé place to be in Limburg.
De naam is al een toffe hint naar het concept. Want MAU is een kattencafé. Het eerste en momenteel nog enige kattencafé in Limburg.
En dat moest ik als echte crazy cat lady toch even uittesten. Dat deed ik.
Ten eerste is er rondom parkeergelegenheid genoeg. Je zit namelijk in de buurt van Shopping 1 en 2 in Genk. Een paar minuutjes wandelen en met wat geluk verwelkomen enkele slaperige kattenoogjes je al vanuit de etalage.
Registreren. Ontsmetten. En de pret kon beginnen. Pluizenbol Zadie had ons plekje al uitgekozen. Want ze zat al vrolijk te knuffelen op tafel. Helemaal klaar om gasten te ontvangen.
Het personeel van de tijgers is ook erg vriendelijk. Na enkele minuutjes stond de heerlijke appeltaart al voor onze neus. En ook de andere gebakjes zagen er erg smakelijk uit.
En de katten? Die amuseerden zich naar hartenlust. Nieuwsgierige neusjes kwamen af en toe piepen. Maar het was vooral genieten van hun klim- en klauterwerk tegen de muren.
Het énige minpuntje? De zaak is een beetje klein en dus snel volzet. Waardoor de kans bestaat dat je niet meteen een plaatsje kan bemachtigen.
Maar ik kan alleen maar aanraden om dan op een ander moment zeker terug te komen. Want de katten zijn ongelofelijk schattig. En de gebakjes en drankjes overheerlijk. Had ik al gezegd dat alles vegan is? Extra pluspunten!
De ideale setting om gezellig iets te drinken, te studeren of gewoon rustig een boekje te lezen in gezelschap van een ronkend tijgertje, toch?
Om af te sluiten een tip! Is de zetel nog vrij? Zet je dan zeker daar neer. Want de kans dat de viervoeters dan tot bij jou komen en zich op je schoot vleien is daar net iets groter 😉
Ik geef het toe. Hoe graag ik het ook doe, vaak krijg ik geen zinnig woord geschreven. En dat terwijl de blogs zich wel opstapelen en uitschrijven in mijn gedachten.
Zodra ik mij achter mijn toetsenbord zet om ze eindelijk eens uit te typen, lukt het niet. Aan inspiratie geen gebrek. Maar de motivatie is vaak ribbedebie. En wat doe je dan? Bij mij eindigt dat vaak in ‘niet schrijven’. Tot mijn eigen ergernis. Want intussen zit de blog nog steeds in mijn brein genesteld.
Gelukkig heb ik zo m’n eigen manieren om wél aan het schrijven te raken. En om motivatie te vinden.
Om inspiratie op te doen, kan ik uren door Pinterest scrollen. Of andere blogs lezen. Soms werkt het herlezen van mijn vorige blogs zelfs. Maar tegenwoordig wil ik origineler uit de hoek komen. Ik ga op zoek naar leuke onderwerpen om over te bloggen doorheen de dag. Zaken die ik lees, doe, hoor of zie.
En eerlijk gezegd? Dat is soms vermoeiend. Want ik beleef mijn dag eigenlijk in functie van een blogonderwerp. Waardoor ik de écht leuke dingen soms niet eens opmerk.
Ik probeer volgens mij iets té hard om een goede blogster te zijn. Om de beste teksten te schrijven. En wanneer ik denk dat ik geen goed onderwerp heb, is de motivatie om toch iets te schrijven ook ver zoek.
Opnieuw motivatie vinden is wel ietsje makkelijker dan inspiratie opdoen. Hiervoor heb ik 2 boeken in mijn boekenrek staan. ‘Blogboek’ van Kelly Deriemaeker en ‘Over leven en schrijven‘ van Stephen King.
Twee totaal verschillende boeken. Kelly loodst me mee doorheen de wondere wereld van bloggen an sich. Inspiratielijstjes, tips en zoveel meer om je blog tot leven te wekken.
King herinnert me er op zijn beurt aan dat je helemaal geen rock ’n roll leventje moet hebben om interessante dingen te schrijven. Dat in combinatie met zeer handig en diepgaand schrijfadvies. En ja, soms begin ik dan te twijfelen aan mijn eigen kunnen. Maar ook King had een verzameling aan afwijzingen op zijn muur gepind.
Motivatie? De hoogte in! Hiervoor moet ik niet eens het volledige boek uitpluizen. Een willekeurig hoofdstukje lezen is vaak al genoeg.
Ik noteer: minder hard proberen om de beste blog te schrijven. En er weer meer plezier aan beleven.
Geïnspireerd door collega en mede-blogster Kelly besloot ik om mij ook eens te wagen aan de “My week in pictures”-blog. Maar, ergens ook om mijn eigen productiviteit een boost te geven. En iets moois uit elke dag te halen.
Waarschuwing: verhoogd risico op verveling en wegklikken. Want jammer genoeg zijn mijn weken niet erg interessant.
Maandag 17 augustus
Vandaag had ik een gigantische baaldag. Veel productiefs heb ik niet gedaan. Maar dat vond Felles helemaal niet erg. Vele kattenknuffels later besloot ik toch om mijn uitstelgedrag even aan te pakken. En zo eindigde ik de dag met het schrijven van een een nieuwe blog. Die blog werd intussen al gepubliceerd en kan je hier lezen.
Dinsdag 18 augustus
Een dagje verlof! En dat wou ik niet doorbrengen in bed of door uren achter de computer te zitten. Dus plande ik een uitstapje naar de Japanse Tuin in Hasselt. Mijn zusje voegde daar nog ‘Lavendel Limburg’ aan toe. Aangezien we vrij snel alles gezien hadden op beide locaties, besloten we ook nog even te wandelen aan het Schulensmeer.
Woensdag 19 augustus
Ein-de-lijk. Vanaf vandaag werk ik opnieuw voltijds. Sinds maart was ik een tijdje economisch werkloos. Vanaf juni kon ik twee dagen per week werken. Na enkele weken werd dat drie dagen. En nu, nu werk ik weer de volle 40 uur! Het gaat wel wennen worden. Want ik was het 3/5e-ritme al gewoon geworden.
Momenteel is het nog af en toe thuiswerken. Maar Wilson heeft zich al helemaal ontpopt als volwaardige collega op het thuisfront.
Donderdag 20 augustus
Kaars uit. Zelfs een half rolletje druivensuiker hielp niet om mijn energie-niveau op peil te houden. Ik was dan ook niet veel waard meer na mijn werkuren. Maar, ik wou een blog schrijven. Dus vulde ik mijn weekschema in deze blog aan. En haalde ik ‘Het Blogboek’ uit mijn boekenrek om een beetje motivatie en inspiratie op te doen. Maar daar bleef het ook bij.
Vrijdag 21 augustus
Hallo weekend! Eindelijk gaan ze weer als ‘échte’ weekends aanvoelen. Meestal maak ik vrijdagavond heel wat ‘goede voornemens’ om mijn weekend zo productief mogelijk te houden. Maar daar had ik deze keer absoluut geen zin in. Even niksen. Maar omdat ik gisteren weer enkele pagina’s uit ‘Het Blogboek’ had gelezen, besloot ik om toch al enkele zinnetjes van een nieuwe blog te noteren. Deze staan momenteel op een vervolg te wachten in mijn concepten.
Zaterdag 22 augustus
Geen uitstapjes of andere leuke dingen gepland dit weekend. Maar om een of andere reden begin ik tijdens het weekend – als goede huisvrouw- altijd op te ruimen. En ook mijn kamer krijgt dan regelmatig een poetsbeurt. Dat deed ik dus. Doe ik dat niet, dan laat Felles wel weten dat hij daar niet akkoord mee is door ergens anders een slaapplekje te zoeken.
En omdat ik geen foto had gemaakt van mijn poetswoede, krijg je er eentje van toen mijn kamer net roze was geverfd. Inclusief Felles, content op z’n matje. En ja, die plantjes leven na een jaar nog altijd.
Zondag 23 augustus
Zondag is pilates-dag. Mijn doel is om een beetje in beweging te blijven. En om daarna zonder schaamte koffiekoeken in de Albert Heijn te gaan halen. Ik had toch gesport. Die koffiekoeken liet ik vandaag aan me voorbij gaan. Want thuis staat taart op het menu. Een pre-verjaardagsfeestje voor mama. Met een bezoekje van mijn oudste zus en haar wederhelft.
En van die heerlijke taart heb ik helaas geen foto genomen. Dus moet je het even doen met een foto van de pilates-setting van vorige week. Toen het nog in het zonnetje kon.
En de week is weer voorbij. Of ik had gehoopt dat ik wat leukere dingen kon schrijven? Jazeker. Maar dit is helaas de realiteit. Ik had een baalweek. En wanneer ik voltijds werk, ben ik na mijn werkuren tot niet veel productiefs meer in staat, jammer genoeg. Het leven van een doorsnee blogster is helaas niet heel fancy 🙂
Maar toch blij met mijn uitstapjes van dinsdag. En die opgeruimde kamer. Misschien probeer ik dit concept ooit nog eens. Wanneer er interessantere dingen op de planning staan.
Met de fiets naar de Blueberry Fields in Koersel. Dat was het plan. En dat deden we dus. Met de zon op ons gezicht vertrokken we richting Koersel. De fietsknooppunten volgend. Want langs de drukke banen fietsen vermeden we het liefst.
Grens van Heusden-Zolder bereikt. Hup, dat mondmasker op onze snoet. Echt aangenaam fietsen was dat niet. Zeker niet als je de enige bent die zich aan deze richtlijn houdt. Maar ach, de opflakkering is de schuld van de jeugd!
Dus hielden we ons mondmasker koppig op. En die knooppunten, daar hadden we het op een bepaald moment echt mee gehad. Na een fietstocht van 35 minuten waren we er zeker van dat de route niet klopte. Dus namen we onze gps erbij.
We waren nog maar 5 minuten van onze bestemming verwijderd. Dat wil zeggen, als we de gps volgden, en niet de knooppunten. Dus dat deden we. En na zo’n slordige 40 minuten kwamen we aan bij de Blueberry Fields.
Ik zal even voor mezelf spreken als ik zeg dat ik die fietstocht zwaar had onderschat. ‘Kom even naar Koersel,’ werd snel ‘volgende keer neem ik de auto’. Geen conditie. Absoluut geen conditie. Dus met wankelende beentjes zetten we ons op het terras neer om even op adem te komen.
Het terras was groot. En gezellig! Maar lang blijven zitten deden we niet. Drankje op. Hup met de beentjes! We begonnen aan de eerste wandeling. De gele route. De kortste. Al kon ik dat niet echt een ‘wandeling’ noemen.
Op amper 5 minuutjes waren we rond. Gelukkig maar. Want na een ongerust telefoontje van moedertje-lief opende de hemelsluizen zich. Snel schuilen bij de overdekte tafeltjes. En wachten tot de buienradar beterschap beloofde.
Na ongeveer een half uurtje had ik het wel gehad met wachten. En vertrokken m’n zusje en ik voor de tweede wandelroute. Dat beetje regen kon ons niet meer deren. We maakten er het beste van.
Al was genieten van de omgeving moeilijk als je vooral moest opletten waar je stapte. Want modder is verraderlijk. Maar we brachten het er zonder kleerscheuren van af. En ja. Voor een tweede keer waren we net op tijd terug om te schuilen voor de regen.
Na opnieuw een hele tijd te wachten en de buienradar te volgen, waagden we het erop om onze doorweekte fiets te beklimmen en richting huis te fietsen. Na dit avontuurlijke uitje besloten we om nog eens rebels te zijn. En deze keer de knooppunten niet te volgen. Maar te vertrouwen op onze gps en ons eigen oriëntatievermogen. Eind goed al goed. En voor herhaling vatbaar, op een zonnige dag.
Enkele weken geleden kon ik eindelijk mijn verjaardagscadeautje verzilveren. Een dagje Pairi Daiza. Toch hebben we lang getwijfeld of we wel zouden gaan.
Want op Twitter circuleerden verschillende berichten met foto. En op die foto’s zag je een zee van mensen. De meesten zonder mondmasker. De twijfel sloeg toe.
Maar Pairi Daiza ondernam actie. En beloofde dat ze de bezoekerscapaciteit nog verder gingen terugdringen.
En die belofte hadden ze duidelijk waargemaakt. Na een autorit die wat langer had geduurd dan voorzien – want, hoofdweg afgezet omdat er takken van de bomen moesten – kwamen we aan op een parking die misschien voor een tiende was gevuld.
Als park hadden ze gedaan wat ze konden. Aan de ingang was geen wachtrij te bespeuren. De eerste wachtrij die je tegenkwam, was die voor de toiletten.
Aan de dierenverblijven moest je niet worstelen om een glimp op te vangen van een slapende panda. Je kon elk diertje zonder probleem bewonderen. Het was er heerlijk rustig. Geen geduw of getrek.
Overal was handgel voorzien. Hier en daar werd ‘eenrichtingsverkeer’ ingevoegd. En de enige plekken waar je moest aanschuiven was aan de binnenverblijven. Om een overrompeling te voorkomen. En daar werd streng toegekeken op de afstand en de maskers. Maar daar hield (bijna) iedereen zich netjes aan. Kwam je in een ietwat drukkere omgeving? Dan zette iedereen spontaan het mondmasker op.
Natuurlijk ligt de grootste verantwoordelijkheid bij jezelf. Als park kunnen ze markeringen aanbrengen, handgel voorzien enzoverder. Maar als bezoeker is het aan jou om dat mondmasker op te zetten en de afstand te bewaren. En als iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt, dan komt het wel goed.
Gisteren trok ik voor de allerlaatste keer de deur van ons appartement in Hasselt achter me dicht. Een appartement dat verschillende jaren dienst heeft gedaan als kot. Voor mijn zussen en voor mij. En ik heb er graag op kot gezeten. Maar emotioneel was het afscheid ervan toch niet.
Het was er fijn vertoeven. De geluiden en geuren van het bruisende stadsleven gaven me vaak een vakantiegevoel. Vooral dan tijdens de examenperiodes. Alles bij de hand en op wandelafstand. En toch kijk ik een beetje teleurgesteld terug naar mijn studententijd. Maar aan het kot heeft dat zeker niet gelegen. Of toch een beetje?
Mijn oudste zus en ik studeerden op een bepaald moment allebei aan de hogeschool PXL in Hasselt. Twee koten, of een appartement voor twee en een beetje meer comfort? Het werd dat tweede.
En misschien heeft die keuze ervoor gezorgd dat ik het ‘echte’ studentenleven van op kot niet helemaal heb meegemaakt. Maar dat maakte ik tijdens mijn erasmus weer goed. Door echt op kot te gaan. En of ik de keuze van een appartement toen nog in twijfel trok? Toch al iets minder.
Moest ik opnieuw mogen kiezen. Dan koos ik opnieuw voor het appartement. Of een gezellige studio. Maar er zijn dingen die ik wél anders zou doen. Ik was – en ben nog steeds – geen echt feestbeest. In de Versuz kwam je me niet tegen. Maar ook TD’s waren geen wekelijkse – of maandelijkse – activiteit.
Mijn voorkeur ging uit naar iets drinken op café, filmpje kijken op kot of rondwandelen in de winkelstraten. Is dat echt zo verkeerd? Absoluut niet. En toch heb ik het gevoel dat ik veel heb gemist. Ondanks dat vele andere studenten ook gewoon huiswaarts keerden na de lessen.
Maar wanneer Winterland op het Dusartplein stond, dan was het echt gezellig. Springuren werden opgevuld met jenevertjes. En ook na de lessen trokken we vaker naar Dusart. Na 2 jaar PXL koos ik voor een semester in Lissabon. Wat die twee jaar meteen weer goed maakte. Al bij al was mijn studententijd dan toch zó slecht nog niet. Had ik het anders kunnen aanpakken, had ik zelf wat vaker het initiatief moeten nemen om uit te gaan? Misschien.
Ergens begin dit jaar had ik het wilde idee om wat meer uit het jaar te halen. Als echte huismus verblijf ik namelijk nogal graag in mijn comfortzone: thuis.
Wilde plannen neem je best niet té serieus. Want het begon met yoga- en pilateslessen. Iets avontuurlijker waren mijn plannen om een vriendin in Boedapest te bezoeken. Of de Deense cultuur eens op te snuiven.
Hah. Daar stak een kleinigheidje ergens halfweg maart een stokje voor. Net wanneer ik eindelijk eens uit m’n kot wou komen, werd iedereen verplicht om in z’n kot te blijven.
Dus borg ik mijn plannen (met niet al te veel gemor) op. Want de eerste weken beviel me dat best wel. Eindelijk geen schuldgevoel dat ik weer eens niets speciaal deed tijdens het weekend.
Intussen zijn we juli. En mogen we weer wat meer. De landsgrenzen zijn open. Dus Tuinzania en Costa del Zolder mogen ingeruild worden voor andere oorden.
Velen lijken er geen probleem mee te hebben om nu al samengeperst op een vliegtuig te zitten. Ik sta daar nog niet voor te springen. Dus heb ik mijn reisplannen nog even uitgesteld. Of gebruik ik dit als zwak excuus om weer in m’n kot te blijven.
Gelukkig woon ik in het mooie Limburg – waar iedereen steeds welkom is. Al 24 jaar. En toch heb ik nooit de moeite genomen om my hometown écht te ontdekken.
Hongarije of Denemarken zullen niet het hoogtepunt worden van mijn zomervakantie. Maar wie weet ontdek ik wel een nieuwe liefde voor Limburg.
Wat zijn jouw ‘verborgen parels’ in Limburg, of zelfs in België?
