Voor een ander zorgen, het is zo eenvoudig. Vanzelfsprekend bijna. Maar een beetje meer aandacht aan jezelf besteden, een beetje vaker voor jezelf zorgen? Dat vinden we moeilijk. Laat ik me nu niet uitspreken over jou, misschien ben jij wel the selfcare queen or king.

Ik niet. Allesbehalve. Ik probeer het wel. Ik probeer het soms te hard. Veel te hard.

Want ik bekijk bijna op weekbasis wat ik kan doen om de beste versie van mezelf te worden. Is dat wel zelfzorg, mezelf steeds willen verbeteren? In plaats van even stil te staan bij mezelf en dat zo gewoon te accepteren.

Gewoon even tevreden zijn met hoe alles nu is. En daar de rust in vinden.

In plaats daarvan pieker ik me te pletter over hoe ik gezonder kan zijn. En dan bekijk ik alle aspecten in één keer: van gezonder of beter eten, tot fysiek sterker en weerbaarder worden. Maar ook de mentale gezondheid is de afgelopen jaren ontzettend belangrijk geworden voor mij.

En daar loopt het mis. Want ik wil het allemaal in één keer. En liefst nog meteen goed. Ik heb nu eenmaal weinig geduld.

De hoeveelheid informatie die ik in mij op probeer te nemen over suikervrij eten, de beste workouts en de meest effectieve ademhalingsoefeningen is absurd. Dat ik het allemaal in één keer wil implementeren in mijn leven, is nog veel absurder.

Toch probeer ik het. En dat loopt ook iedere keer mis. Want het is té veel. Veel te veel om in één keer erbij te nemen.

En dat zorgt ervoor dat ik mijn goede zelfzorg voornemens heel vaak maar enkele dagen volhoud. Om me daarna weer te storten op frangipanes, 1 uurtje sporten en helemaal geen ademhalingsoefeningen.

Ik weet dat, heel goed zelfs. Daarom beloof ik mezelf iedere keer het wat rustiger aan te doen.

En die belofte maak ik nu ook. Hier, zwart op wit. Ik zal voor mezelf zorgen. Maar op een tempo en op een manier die ikzelf ook aankan.

Hoe ik dat ga aanpakken, weet ik nog niet. Maar de wil is er.