Op enkele dagen na, is het min of meer een jaar geleden dat ik voor de laatste keer door het hoofdkantoor van Het Poetsbureau wandelde.

Toen nog vol ongeloof, vol onzekerheid en met tranen in mijn ogen. Want ik had net afscheid genomen van fantastische collega’s. En keek vooruit naar een nieuwe carrièrestap.

Maar, ik wist dat het geen ‘vaarwel’ was, om het even cliché te verwoorden. Met verschillende collega’s heb ik nog regelmatig fijne babbels. Dat zorgde er voor dat ik uitkeek naar een bezoekje. Zomaar, even tussendoor. Omdat het kan.

Al kon het ook niet zomaar, je weet wel. Corona, of zo iets. Maar soit, een jaar later kon het dan tóch. Om meteen in de armen van Sofie te vallen. Ons ma’ke, zij zorgde er voor dat je elke dag met een glimlach begon. Die knuffel had ik zo nodig.

Het voelde zo gewoon om de weg naar mijn ex-bureau af te leggen. En daar mijn voormalige team weer even terug te zien. Alsof er niets veranderd was. Klaar om in meeting te gaan en even een jaartje bij te praten!

Maar ook de reacties van collega’s waar ik weinig of niet mee samenwerkte, waren hartverwarmend. Van een verbaasde blik tot een hoopvolle “kom je terug?!”, gevolgd door een korte maar fijne babbel. Want ook op vlak van drukte en meetings was er nog maar weinig veranderd 😉

Het heeft me goed gedaan. Dat ik jullie allemaal nog ‘ns mocht zien. De lieve woorden. En toch ook het gemis van de collega’s. Maar sorry, lieve ‘Sterren’. Mijn bureau palm ik niet opnieuw in.

Maar wie weet, open ik de deur nog ‘ns. Voor een bezoekje, uiteraard!

And that, my friend, is what they call ‘closure’.
(Grapje, natuurlijk hé ;))