Ha. En ik dacht dat ik in september wel weer voltijds kon werken. Niet dus! Want blijkbaar is er een verschil tussen willen en kunnen. En verdorie, ik wou het zo graag. Maar kunnen, dat was nog iets anders. Dat ging nog niet helemaal.

Top. Daar ging mijn mooi opgestelde plan, eventjes halftijds opstarten om dat ‘normale’ leven weer gewoon te worden. En dan in september, wanneer iedereen weer aan het normale leven begint op school enzo, dan zou ik er ook vollebak voor gaan. Tegenvaller dus.

Met veel tegenzin heb ik mijn deadlines van tafel geveegd. Voltijds in september was niet haalbaar. Het heeft geen zin om me te focussen op een datum. Stiekem heb ik mijn deadline op december gezet. fingers crossed.

Intussen probeer ik stilletjes op te bouwen. En niet te snel te veel te willen. Al lukt dat niet altijd. Op woensdag sluit ik met een sluimerend schuldgevoel de deur van kantoor achter mij. En neem ik dingen onbewust mee naar huis, waardoor ik op donderdag toch stilletjes achter mijn laptop kruip. Om toch nog maar die éné mail naar die klant te sturen. Of toch nog even die campagnes af te werken.

En ik ben dan zo trots op mezelf. Wat echt niet de bedoeling is. En dan krijg je naar je voeten, maar ook niet helemaal. Sorry, Elke. Ik werk er aan!

Loslaten, niet m’n ding. Da’s duidelijk. Ik doe nog steeds graag net dat ietsje meer om toch werk, klanten en mezelf content te stellen. En soms is dat net dat ietsje te veel. Waardoor ik mezelf weer terug katapulteer.

Ik ga eraan werken. Toch maar mijn mailbox opnieuw van mijn gsm verwijderen. Zo komt mijn vooropgestelde deadline hopelijk sneller dichterbij!

Terug naar mijn eigen tempo.
Bedankt om jullie pas in te houden voor mij, Dieter en Elke.