Ja, hoe gaat het nu eigenlijk met me? In mijn vorige blog (deze dus) kon je lezen dat ik stilaan weer de goede weg bewandel. En die weg zet zich nog steeds verder in de juiste richting.

Ik kan oprecht zeggen dat het weer best goed met me gaat. Opgelucht en blij, dat ben ik zeker. Ik haal weer plezier uit het leven. Lach en babbel weer volop. Hopelijk hebben mijn ouders even ‘genoten’ van mijn iets stillere periode, want het lijkt erop dat deze voorbij is.

Van mijn paniekaanvallen is zo goed als geen spraken meer, thank God. Want deze waren erg beangstigend en uitputtend. Het voorschrift voor de medicatie hiervoor heb ik in de prullenbak gegooid. Ja, ik ben ervan overtuigd dat ik dit niet meer nodig zal hebben.

Hoewel ik me nog steeds graag terugtrek op mijn kamer, en zeker niet alle dagen enkel rozengeur en maneschijn zijn, zet ik de volgende stapjes in mijn herstelproces met een positief en optimistisch gevoel.

En ergens ben ik ook wel dankbaar. Ik weet nu (hopelijk) heel goed waar ik in de toekomst op moet letten. En dat het ook best oké is om eens aan jezelf te denken:

• Van een burn-out en depressie herstel je niet op 1-2-3, ik heb er behoorlijk veel tijd voor nodig gehad. En het herstelproces zet zich verder in alles wat ik doe.
• Soms moet ik gewoon egoïstisch zijn. En mezelf op de eerste plaats zetten. Luisteren naar wat mijn lichaam te vertellen heeft.
• Gewoon goed is vaak goed genoeg.
• Ik heb geleerd dat ik mijn grenzen duidelijker moet aangeven. En niet zomaar overal ‘ja’ op moet zeggen.
• Structuur en planning blijken een belangrijk gegeven te zijn. Natuurlijk niet in de extreme vorm dat elk uur netjes is ingepland. Een beetje vrijheid in de planning kan geen kwaad.

Daarnaast ben ik ook erg dankbaar voor de mensen die me hierin hebben gesteund. Wat zeker niet evident was, want vaak was het erg moeilijk. Voor mij, maar ook voor hen.

Dankjewel mama, om mij elke keer te laten uithuilen en m’n verhaal te laten doen. Naar me te luisteren, ook al kon je niet helpen. Papa, voor die warme knuffels wanneer ik het nodig had. Om ervoor te zorgen dat ik mijn papierwerk in orde bracht. En om me alle tijd te geven die ik nodig had. Lene, om mij regelmatig mijn bed uit te sleuren en op sleeptouw te nemen tijdens wandelingen, ook al was ik een vervelend kind dat niet wou.

Dankjewel, Jakobus.Corneel om mij de nodige tijd te geven, begrip te tonen voor de situatie en dit zo goed op te vangen.

In mijn vorige blog sloot ik af met ‘ik geraak er wel’, en ja hoor. Daar geloof ik nog steeds in. Want volgens mij ben ik er bijna!