Mag het ook even goed nieuws zijn? Ik durf het eindelijk aan om neer te schrijven wat ik eind mei al had kunnen vertellen.

Niet omdat het iets gevoelig, erg persoonlijk of moeilijk is. Nee, juist het omgekeerde. Want hoewel de pandemie een zware en moeilijke periode is, het heeft voor mij ook één erg positief ding met zich meegebracht.

Tijdens de maand april ging het niet erg goed met mijn darmziekte. Ik was vaker ziek dan ooit daarvoor. Gelukkig zat ik thuis. En moest ik me niet focussen op m’n werk. Want werk, dat was er toen niet. Corona, je weet wel.

Maar, na een half jaar met een bang hartje afwachten, durf ik het eindelijk zeggen: ik voel me goed! En dat mag ook eens, na 7 jaar sukkelen.

Eind april stopte ik met het nemen van muntpilletjes. Voorgeschreven omdat ze erg goed zouden zijn bij darmproblemen.

Alleen merkte ik daar erg weinig van. In plaats van beter, werd het voor mij alleen maar slechter. En dus schoof ik deze na een lange tijd met plezier aan de kant. Een van mijn betere keuzes tot nu toe.

Sinds ik dat deed, gaat het veel beter. De quarantaineperiode zorgde ervoor dat ik dit aandurfde. Ik had tijd om te wennen, geen stressvolle situaties. Even rust voor mij, m’n hoofd en m’n buik. En dat was duidelijk welkom.

Want zelfs na een half jaar, neem ik nog steeds geen nieuwe medicatie. En dat mag gerust zo blijven! Maar volledig verlost ben ik nog niet. Want met eten moet ik nog steeds erg hard opletten. Ook stress en nerveus worden hebben een slechte invloed op mijn gezondheid. Motilium, Immodium en Buscopan blijven m’n beste maatjes.

Maar wie weet, betert dat ooit ook wel. Ik heb er in ieder geval goede hoop in nu.