Met de fiets naar de Blueberry Fields in Koersel. Dat was het plan. En dat deden we dus. Met de zon op ons gezicht vertrokken we richting Koersel. De fietsknooppunten volgend. Want langs de drukke banen fietsen vermeden we het liefst.

Grens van Heusden-Zolder bereikt. Hup, dat mondmasker op onze snoet. Echt aangenaam fietsen was dat niet. Zeker niet als je de enige bent die zich aan deze richtlijn houdt. Maar ach, de opflakkering is de schuld van de jeugd!

Dus hielden we ons mondmasker koppig op. En die knooppunten, daar hadden we het op een bepaald moment echt mee gehad. Na een fietstocht van 35 minuten waren we er zeker van dat de route niet klopte. Dus namen we onze gps erbij.

We waren nog maar 5 minuten van onze bestemming verwijderd. Dat wil zeggen, als we de gps volgden, en niet de knooppunten. Dus dat deden we. En na zo’n slordige 40 minuten kwamen we aan bij de Blueberry Fields.

Ik zal even voor mezelf spreken als ik zeg dat ik die fietstocht zwaar had onderschat. ‘Kom even naar Koersel,’ werd snel ‘volgende keer neem ik de auto’. Geen conditie. Absoluut geen conditie. Dus met wankelende beentjes zetten we ons op het terras neer om even op adem te komen.

Het terras was groot. En gezellig! Maar lang blijven zitten deden we niet. Drankje op. Hup met de beentjes! We begonnen aan de eerste wandeling. De gele route. De kortste. Al kon ik dat niet echt een ‘wandeling’ noemen.

Op amper 5 minuutjes waren we rond. Gelukkig maar. Want na een ongerust telefoontje van moedertje-lief opende de hemelsluizen zich. Snel schuilen bij de overdekte tafeltjes. En wachten tot de buienradar beterschap beloofde.

Na ongeveer een half uurtje had ik het wel gehad met wachten. En vertrokken m’n zusje en ik voor de tweede wandelroute. Dat beetje regen kon ons niet meer deren. We maakten er het beste van.

Al was genieten van de omgeving moeilijk als je vooral moest opletten waar je stapte. Want modder is verraderlijk. Maar we brachten het er zonder kleerscheuren van af. En ja. Voor een tweede keer waren we net op tijd terug om te schuilen voor de regen.

Na opnieuw een hele tijd te wachten en de buienradar te volgen, waagden we het erop om onze doorweekte fiets te beklimmen en richting huis te fietsen. Na dit avontuurlijke uitje besloten we om nog eens rebels te zijn. En deze keer de knooppunten niet te volgen. Maar te vertrouwen op onze gps en ons eigen oriëntatievermogen. Eind goed al goed. En voor herhaling vatbaar, op een zonnige dag.