We zijn al enkele dagen ver in juni. Toch lijkt het voor mij alsof de tijd in maart is blijven stilstaan. Toen borg ik mijn werkspullen eventjes op. Eventjes werd al snel twee maanden.

Het is al juni. Maar de afgelopen twee maanden zijn een waas. In april genoot ik nog met volle teugen van mijn ‘onvrijwillig’ verlof. Ik verslond het ene boek na het ander. Nam zelfs mijn schetsboekje nog eens onder het stof vandaag. En kreeg plots heel wat tijd en inspiratie om blogs te schrijven. Het mooie weer maakte dat allemaal nog een tikkeltje aangenamer. Het voelde bijna echt alsof ik vakantie had. Niets moest, en heel veel dingen mochten niet.

Vreemd genoeg maakte ik rond eind april een kleine klik in mijn hoofd. Ik was het beu. Dat niets mogen. En stilaan raakte ook mijn motivatie uitgeput. Een begonnen boek las ik niet meer verder. De ideeën voor mijn blogs zagen nooit het licht. Verder dan een beetje doelloos thuis ronddraaien, kwam ik niet. Van mijn bed naar de keukentafel, naar de tuinstoelen.

Mijn aandacht kreeg ik niet meer gevestigd op mijn boeken. Dus luisterde ik ontelbare keren naar diezelfde liedjes op mijn mp-3-speler. De zon was een zeer welkom lichtpuntje. Zo kon ik tenminste nog even “het huis uit”.

Mijn motivatie en ‘goesting’ om dingen te doen, kende een dieptepunt. Meer dan ooit wou ik even terug onder de mensen komen. Andere mensen. En tegelijk wou ik ook écht een momentje alleen zijn.

Eerlijk gezegd, ik werd er een beetje gek van. Tranen vloeiden er meer dan eens. Uit frustratie, uit onzekerheid, gewoon omdat ik het even niet meer wist. Ik had nood aan een andere omgeving. Hoewel fietsen niet hoog staat aangeschreven in mijn lijstje van favoriete bezigheden, ben ik uiteindelijk wel op de trappers gaan staan. Even weg. En m’n hoofd leegmaken. Dat laatste gebeurde niet. Maar ik was een tijdje écht buiten.

Daarna had ik mezelf ook voorgenomen om dat éne boek verder te lezen. Alsof ik wist dat er een hoofdstuk aankwam dat mij dat duwtje in de rug zou geven. In het kort stond erin dat motivatie soms heel lang zoek kan zijn. En dat er gewoon aan beginnen, heel vaak de oplossing is. Maar dan moet je jezelf natuurlijk zo ver krijgen. Om het gewoon te doen.

Het resultaat van mijn “doe het gewoon”-momentje? Deze blog. En hopelijk komt die motivatie om ook die andere dingen te doen en schrijven er snel aan. Want voorlopig blijven mijn werkspulletjes nog opgeborgen. Hopelijk niet te lang meer.