“Met vriendelijke groeten, Fien Schreurs”. Een week geleden typte ik dat zinnetje voor de laatste keer. Daarna op de verzendknop. Mijn automatisch antwoord moest ik nog instellen. Even bleef mijn cursor hangen bij de datum. “Beste, ik ben niet aanwezig tot en met … voor dringende vragen…” Ja, tot wanneer? Onbekend. Hopelijk niet te lang. Afwezig. Voor onbepaalde tijd.

De afgelopen weken waren enorm hectisch. Druk. Chaotisch. Ineens werd onze manier van werken omgegooid. Telewerken, zoals (bijna) iedereen. Maar ook heel de business werd stilgelegd. Crisiscommunicatie van het hoogste en meest dringende niveau. Want iedereen moest zo snel mogelijk geïnformeerd worden. Het was stressen. Maar door een team dat ook vanuit ‘z’n kot’ snel handelde en topwerk leverde, werd alles klaargezet. Uitgestuurd, gepubliceerd en afgewerkt.

Ik wist heel goed dat ik op termijn ook ‘werkloos wegens overmacht’ zou zijn. En toch kwam dat hard aan. Er zijn tranen gevloeid die week. Van onrust, onzekerheid. En toen, even van opluchting. Want die rust was ook welkom. Enkele weken lang werkten we aan een tempo dat we niet helemaal gewoon waren. In een setting die nog onbekender was als werkomgeving.

Nu is het even tot rust komen. Al die drukte achter me laten. Niets moet. Maar ook niet alles mag. En dat is, hoewel ik al voor deze pandemie niet uit m’n kot kwam, toch aanpassen. Niet zomaar even naar m’n grootouders gaan voor een knuffel. Of mee naar de winkel. Het is even aanpassen. Voorlopig houd ik me nog goed bezig. Opruimen, blogs schrijven, lezen, gamen. En hopelijk snel ook van het zonnetje genieten.

Zorg voor jezelf. En elkaar. Vanuit uw kot.