Het zijn rare dagen. Alles voelt toch net iets anders. Misschien zelfs een beetje bevreemdend. Beangstigend. Maar uiteindelijk blijft het dagelijks leven (grotendeels) toch z’n gangetje gaan.
Mensen die tijdens deze periode verjaren kunnen het waarschijnlijk beamen. Ook dát draagt een vreemde sfeer met zich mee. Geen familie- of vriendenbezoekjes. Misschien wordt er geen taart aangesneden of geklonken. Of blijven zelfs de cadeautjes achterwegen.
Gelukkig zijn er ook nog zekerheden in de periode. Je verjaardag, die is er. En je zal op z’n minst één keer ‘Happy birthday to you’ moeten aanhoren. Terwijl je er zelf wat ongemakkelijk bijzit.
Ook de verjaardagswensen op sociale media komen nog altijd binnen. En je zal waarschijnlijk ook wel lekker kunnen snoepen. Van cake. Of je lievelingsgerecht. Maar misschien niet die fancy taart van de bakker. En moet dat dan? Neen. Want de cake die m’n mama voor mij bakte, was met liefde gemaakt. Zelfs twee keer.
De verjaardagswensen die je krijgt, voelen net dat tikkeltje oprechter aan. En die knuffel die je thuis krijgt, net iets warmer.
En er is nog zo’n constante. Dat jaarlijks kaartje van oma & opa. Elk jaar opnieuw met een persoonlijke boodschap in. Handgeschreven. In coronatijden of niet.
Ik was jarig. Het voelde niet zo. Een verjaardag om snel te vergeten. En snel opnieuw te vieren. Op een ander moment. Op café of bij familie. Waar ik iedereen persoonlijk kan bedanken. En hopelijk snel écht een knuffel kan geven.
Bedankt voor alle lieve verjaardagswensen. ♥
