Oeps. Mijn blog begon een beetje stof te vangen. Net zoals mijn sociaal leven. Vorig jaar – hé, wat klinkt dat lang geleden – kwam ik tot het besef dat ik eigenlijk ‘geleefd’ werd. Door mijn darmziekte, mijn werk en mezelf.

Opstaan – werken – eten – slapen. En opnieuw. Meer deed ik niet. Dat besef kwam vooral toen mij gevraagd werd hoe 2019 voor mij was geweest.

Kut. Het was écht een rotjaar. Op een reisje naar Lissabon na, heb ik zo goed als niets ‘verwezenlijkt’. Dat daar verandering in moest komen, was duidelijk.

Dus ging ik op zoek naar iets dat mij wekelijks uit mijn ‘vermoeidheidsbubbel’ zou halen. Ik zocht naar yogalessen. Een beetje mindfulness kan nooit kwaad.

En hallo, wat viel die eerste les tegen. Te rustig. Véél te rustig. Dus ging ik op zoek naar iets anders. Gelukkig bracht de Sportoase in be-Mine een oplossing. Pilates op zondagochtend. Én yoga op woensdagavond. Na het werk. Ideaal om even de focus te verleggen.

Voor beide sportsessies heb ik zelfs een buddy! Op woensdag delen mijn collega Sofie en ik de ‘dat been moet waar komen?’-blikken met elkaar. En mijn zusje Lene heb ik zover gekregen om op zondag mee te gaan zweten. Voorlopig! Maar ik ben vastberaden om door te zetten.