“Eigenlijk heb jij toch wel een schoon vakantie gehad hé, Fien.”
En even wist ik niet wat zeggen. Want mijn papa had zeker gelijk.

Terwijl het in België slecht weer was, zat ik samen met mijn zusje te genieten van een warm Portugees zonnetje. Toen we terug naar huis kwamen, had mijn kamer ineens een ander kleurtje en stond alles precies zoals ik het voor ogen had.

En toen ik deze blog schreef, zat ik buiten te genieten van heerlijke zomerse temperaturen in België. Inderdaad. Ik kan niet klagen.

Toch knaagt er steeds iets aan mij wanneer ik verlof heb. Heb ik een schuldgevoel omdat niet aan het werk ben? Neen, dat absoluut niet. Want intussen heb ik geleerd om mijn werk los te laten wanneer ik vakantie heb.

Maar, een tijdje geleden heb ik mezelf ervan overtuigd dat élke vakantie de moeite waard moet zijn. Alleen heb ik dat niet op de juiste manier een plaatsje gegeven in mijn gedachten.

Ik moet genieten van elk moment, van elk zonnestraaltje.
Ik moet zo veel mogelijk dingen doen.
Ik moet op het einde van mijn vakantie aan iedereen kunnen vertellen wat ik allemaal wel heb gedaan en hoe ge-wel-dig mijn vakantie was.

En dat lukt mij niet. Omdat ik mezelf zo gedwongen heb om ervan te genieten, is het soms juist een hele opgave om dat te doen. Zelfs stresserend en vermoeiend. Op het einde van elke dag denk ik dan ook vaak: ‘Goh, had ik maar een uurtje langer van het zonnetje genoten,’ of ‘had ik maar meer dingen gedaan en/of bezocht.’

Deze keer kwam dat besef best laat. Want mijn vakantie zit er bijna op. En ja, had ik maar meer genoten. Had ik maar meer dingen bezocht. Had ik maar meer tijd genomen om dit of dat te doen. Meer tijd om te genieten.

Maar, ik heb gelukkig nog een prachtig weekend voor de boeg. Om volop te genieten.
Op mijn manier. Zonder iets te moeten.