Echt waar, ik had nooit gedacht dat ik ooit ook maar één gelijkenis met Philippe Geubels zou hebben. En blijkbaar is die er toch.

Namelijk ‘de toiletfobie’.

Neen, ik heb geen schrik van toiletten. In tegendeel, het zijn zo’n beetje m’n beste vrienden. Maar goed, de toiletfobie dus. Die zit er bij mij goed ingebakken. Wat is het nu juist? Philippe Geubels omschrijft het als ‘schrik hebben wanneer er geen toilet in de buurt is’.

That’s it. Met meer woorden moet je het niet omschrijven, want dat is het gewoon. En ik ken het maar al te goed. Geen wc in de buurt? Of ik weet niet waar we naartoe gaan, dus ook niet of er een toilet is? Paniek. Gaat niet door. Einde verhaal.

Het is zo banaal.

En toch heeft het op sommigen een gigantische invloed, zoals op Philippe. En op mezelf. Want, je gaat geen nieuwe plaatsen ontdekken. Eigenlijk sluit je jezelf op in je eigen kleine cocon. Daar waar je veilig bent én er een toilet aanwezig is. Thuis dus. Toch wil ik dolgraag op reis gaan, landen waar ik nog niet geweest ben. Wandelingen maken in natuurgebieden of eens een safaritocht doen.

Beetje bij beetje probeer ik uit die cocon te kruipen, alleen. Oké, misschien niet helemaal alleen. Ik word een beetje gedwongen. Mijn vrienden nodigen me regelmatig uit om iets te gaan doen, vanuit het werk wordt er ook van alles georganiseerd. Daar kan je niet altijd nee tegen zeggen.

Bij mij is deze fobie ontstaan samen met mijn darmziekte. Een heel logisch verband, lijkt mij. Maar samen met die fobie, creëerde ik nog angsten. Claustrofobie, een fobie om met de auto in een file te staan – op bruggen en in tunnels is dubbel zo erg – en drukke ruimtes.

Ze worden niet altijd serieus genomen, maar ik heb regelmatig innerlijke paniekaanvallen die ik niet meteen aan anderen laat zien.

Daarom ben ik ontzettend blij dat iemand zoals Phillipe Geubels dit probleem even open en bloot legt. Op televisie.

Hij is niet de enige. Ik ben niet de enige.

© De Columbus