Al van kleins af aan ben ik altijd superenthousiast wanneer mijn verjaardag in de buurt komt. Toen ik nog een kleutertje was, begon dat enthousiasme ongeveer de dag nadat ik verjaard was. Wat zou ik de volgende keer op mijn feestje doen? Schattenjacht? Bakkertje spelen? En wie zou ik dan uitnodigen. Dezelfde kindjes die gisteren zijn komen spelen? Of toch maar andere vriendinnetjes?

Ik was er ook altijd heilig van overtuigd dat ik altijd het allerlangst moest wachten op mijn verjaardag. Gelukkig heb ik in tussentijd geleerd dat iedereen even lang moet wachten, en dat er ook kindjes zijn die maar eens om de 4 jaar verjaren.

Wanneer mijn zussen jarig waren, vond ik dat ook fantastisch! Want dat betekende dat mijn verjaardag dichterbij kwam. Cadeautjes, taart, familie op bezoek. Ik vond dat altijd geweldig. Helpen met cadeautjes uitpakken of kaarsjes uitblazen deed ik dan ook heel graag.

Kort samengevat, mijn verjaardag is altijd heel speciaal geweest voor mij. Vreemd genoeg heb ik dat gevoel nu nog steeds. Gisteren vierde ik het cijfertje 23, helaas is mijn verjaardag niet meer zo ongelofelijk super fantastisch spectaculair als vroeger. Maar ik ben nog steeds erg enthousiast. Dat begint nu ongeveer wanneer de maand maart begint.

Maar er is intussen veel veranderd. Ik ben nog steeds enorm excited wanneer ik kaartjes krijg met de post, of wanneer er cadeautjes klaarliggen. Maar échte kaartjes krijgen, wordt steeds zeldzamer. Facebook notificaties, dat krijg je in de plaats. En dat doet me niet zo veel meer als een aantal jaren geleden.

En terwijl je vroeger je hele klasje kon optrommelen aan de hand van een leuke uitnodiging, is het nu bijna onmogelijk om je vrienden samen te krijgen. Druk studentenleven, druk werkleven of gewoon een druk sociaal leven.

Achja, de taart en de cadeautjes/centjes blijven gelukkig een vaste waarde. Ook als je 23 wordt.

Bedankt voor alle fijne verjaardagswensen, ja ook die via Facebook ♥