Schrijven is therapie, dat zeggen ze toch. En hoewel het niet makkelijk is om dit soort blogs te schrijven, soms helpt het inderdaad. Ik doe dit niet om aandacht te zoeken, om zielig te doen. Nee, ik doe dit voor mezelf én misschien om anderen meer inzicht te geven in wat het nu eigenlijk is.

Een emmertje dat altijd halfvol is. Of halfleeg, het is maar hoe je het zelf bekijkt.

Halfleeg of halfvol

Is jouw glas halfvol of halfleeg?

Ik gebruik in dit geval de vergelijking met een emmer, een glas loopt net iets te snel over.

En ik bekijk het elke dag anders, maar de emmer zal nooit leeg zijn.

Dat heeft zijn voor- en nadelen natuurlijk. Laat ik het zo zeggen: op dagen zoals vandaag, dat het wel ‘oké’ gaat, is mijn emmertje halfleeg. Minder kans dat het gaat overlopen dus.

Maar de laatste tijd is mijn emmer heel vaak halfvol. De kleinste dingetjes zijn vaak de laatste druppel. Dat kan gaan om een gewone vraag, een kleine opmerking, of iets heel banaals.

Stom? Absoluut.

Enough is enough

Op 6 februari zat ik bij de dokter. Wat ik in de eerste plaats niet wou, want ik dacht dat ik nog wel even kon doorbijten.

Niet dus. Genoeg is genoeg, mijn emmer was aan het overstromen. Intussen was ik al twee weken aan het dweilen, zo kon het niet meer verder.

Thuis. Rusten. En ik had/heb het écht nodig.

Ik zal altijd vrolijk tokkelend achter mijn computer mijn werk uitvoeren, samen gaan eten met de rest en gewoon mijn ding doen. Maar soms gaat dat even niet meer.

En ik weet 100% zeker dat ik niet de enige ben. Dat dit niet zielig is. Dat dit niet ‘zwak’ is, zoals we dat soms zo mooi benoemen.

Jezelf en je grenzen kennen is een grote stap. Ze durven aangeven, gaat nog een stapje verder. En met een ongedefinieerde chronische ziekte is dat niet altijd even simpel.

---

Ohja, er komen blogs aan die niet ‘ziekte-gerelateerd’ zijn. Don’t worry!