Een tijdje geleden zat ik écht op een roze wolk. Af en toe dwarrelde er wat zwarte glitter naar beneden, om toch in de feeststemming te blijven.

Die zwarte glitters hebben zich opgestapeld en een nieuwe wolk gemaakt. Eentje waar ik momenteel op vertoef. De roze glitters zijn er nog, deze vang ik op in bokaaltjes zodat ik binnenkort een nieuw roze wolkje kan maken.

Dat even om mijn situatie ‘symbolisch’ voor te stellen. Want hoewel ik altijd met een glimlach en vrolijk over mijn toestand zal vertellen, zo voel ik me niet. Maar om me er dan bij te laten hangen en dagen in bed te blijven liggen? Neen, liever niet.

Tegen de middag krijg ik vaak mijn ‘klopke’, word ik bloednerveus, krijg een soort ‘mist’ in mijn hoofd en krijg ik  niets meer gedaan omdat ik me zo ziek begin te voelen.

Wat doe ik dan? Uren door Pinterest scrollen, de kat knuffelen en kerstmannetjes of pinguïns tekenen. Ik kan absoluut geen pinguïns tekenen. Maar zo kan ik mijn gedachten wel verzetten, zodat ik niet op de pijn let, en wel op die lelijke pinguïn of kerstman op m’n papier.

’s Avonds zijn de ergste momenten, dan wilt mijn lichaam precies écht niet meer mee. En wat doe je dan? Yes, om 9 u. je bed inkruipen en hopen dat je snel slaapt.

Als ik mezelf hoor vertellen over wat die bijwerkingen van de medicatie met me doen, denk ik vaak “Stel je niet aan. Zo erg is het niet.” Maar eens ik weer in zo’n moment zit, weet ik dat ik niet overdrijf en dat ik het soms zelfs allemaal maar lichtjes uitdruk. Zodat mensen zich geen zorgen maken? Omdat ik geen medelijden wil? Waarschijnlijk, want zielig overkomen is wel het laatste dat ik wil!

Nog een maandje, en dan zouden de bijwerkingen moeten afnemen. Nog even op m’n tanden bijten dus. Die doen gelukkig nog geen zeer!