Een situatieschets: enkele weken geleden werd er de zieke van Crohn vastgesteld. Geen getreuzel meer. Meteen kreeg ik een lijstje onder mijn neus geschoven waarop staat welke vaccinaties ik moet halen, welke onderzoeken ik jaarlijks moet laten doen en op welke tijdstippen ik bloed moet laten trekken. Een hele boterham.

Daarnaast kon ik ook meteen met de medicatie starten. Drie maanden cortisone, met daarbovenop immuunremmers. Inderdaad. Midden in de wintermaanden wanneer iedereen verkouden is en de griep de kop opsteekt, wordt mijn immuunsysteem verzwakt. Klinkt als een feestje!

Van dat laatste merk ik nog niet veel, die pilletjes zouden na 6 weken effect hebben. Ik kan dus nog 2 weken zorgeloos aan verkouden mensen plakken. Hoewel ik toch al vanaf dag één obsessief bezig ben met Dettoldoekjes en anti-bacteriële handzalfjes. Neen, nog net geen handschoentjes en mondmaskertjes. Maar dat komt misschien nog.

De bijwerkingen van de cortisone zijn andere koek. Terwijl de meesten een dikke trui en jas dragen, loop ik hele dagen rond met het gevoel dat ik met koorts in een sauna zit. Een trui? Neen bedankt. Mag het raam ook even open?

Alles doet ook zeer, mijn hoofd, handen en benen. Behalve mijn darmen. Dus het werkt wel! Maar aangenaam is het niet. Ten slotte slaap ik ook enorm slecht. Als ik ’s nachts maar drie keer wakker word, kan ik spreken van een redelijk goede nacht. Want meestal loopt dat op tot 4 of zelfs 5 keer. En opnieuw in slaap vallen is een ramp.

Toch ben ik redelijk gelukkig. Klinkt vreemd, want ik voel me rotslecht. Maar buiten het feit dat ik precies al in mijn menopauze zit, kan ik wél weer gewoon eten zonder ziek te worden. En moet ik niet meer vijf keer per dag naar het toilet rennen.

Nu nog uitzoeken hoe ik wat gewicht kan bijkomen in plaats van steeds af te vallen, en het is allemaal in orde!