Wanneer je leven gedomineerd wordt door twee banale zaken: een toilet en eten.

5 Jaren, x-aantal doktersbezoeken, een consultatie bij een specialist, een therapeut en 2 ziekenhuisopnames. Zo lang heeft het geduurd vooraleer ik de woorden ‘Ja er zijn toch een paar dingen niet in orde,’ kreeg te horen. Dat er iets niet in orde was, wist ikzelf al langer.

5 Jaar geleden werd ik namelijk ziek. In de auto, in Parijs, in de file. Een beter ogenblik kan ik mezelf nog steeds niet inbeelden. Waarschijnlijk iets verkeerd gegeten. Hoewel dat zieke gevoel niet ophield, bleef ik gewoon verder doen zoals altijd. Maar altijd met Motilium en Immodium op zak.

Lijstjes en therapeuten

Intussen maakte ik een balans op van wat ik wel en niet kon verdragen van voedsel. Mijn ‘niet-lijstje’ werd steeds langer en eten werd steeds moeilijker. Maar ik bleef koppig volhouden. Want volgens de dokter kreeg ik zoveel buikpijn door de stress van school. Een therapeut zou zeker helpen. Examens maakte ik in een apart lokaal, LO lessen deed ik niet meer mee. Want dat kon ik niet meer. Tijdens een schoolreis werd aan de alarmbel getrokken.

Lactose-intolerant en spoed

Een halfjaar later, 1 consultatie bij een maag- en darmspecialist en een lactosetest later. Op Halloween belandde ik op het spoed. De pijn was ondragelijk. Vier dagen, of vijf – want ik heb ergens een zwart gat in mijn geheugen – heb ik er gelegen. Om te horen dat ik waarschijnlijk aandacht te kort had en dat op deze manier probeerde te krijgen. Want ja, je gaat voor je plezier ’s nachts naar de spoedafdeling.

Ook die lactosetest was negatief. Maar ik weiger nog steeds om iets van melkproducten te drinken. Met de reden dat ik dan gewoon plat op de grond kan liggen van de pijn.

De zomer van m’n leven

Ik had de moed al opgegeven. Er was niets mis, ik had gewoon pijn en daar moest ik maar mee leven. Dat probeerden we dan maar. Nog een half jaar later zat ik weer bij de dokter, en later bij een neuroloog. Onhoudbare migraine. Ik kwam 2 maanden niet buiten. Dat kon er ook nog wel bij. De naam die ik hiervoor kreeg opgeplakt: Chronische Spanningsmigraine. Want: het zal wel de stress van school zijn. Het was nota bene zomervakantie.

Kan iemand a.u.b. helpen?

Ik heb doorgebeten, ben nog verschillende keren naar dokters geweest. Maar het werd altijd op iets anders geschoven: tekort aan vitamine, beginnende griep, griep die niet doorkomt. Ja, daar word je moedeloos van.
Even leek het goed te gaan. Ik heb een paar maanden ten volle kunnen genieten van mijn Erasmus, uiteraard ging dit niet vlekkeloos en ben ik ook hier ziek geweest en heb ik vaak lessen en uitstappen moeten afzeggen. Maar het leek alsof er beterschap was.

Tot ongeveer een jaar geleden. Ik let extreem hard op mijn eten, want er mag geen ajuin, geen lactose, tomaten, paprika en ook liefst geen gluten inzitten. En dan nog moet ik me soms nog uren opsluiten op de badkamer.
Mijn sociaal leven beperkt zich tot mijn werk – waar ik vaak al wiebelend en ongemakkelijk achter mijn bureau zit van de buikpijn of het misselijk gevoel – en mijn thuis.

Ergens naartoe gaan? Lange autoritten? Een bus of trein? Het angstzweet breekt me uit bij de gedachten alleen al. Want, wat als ik gegeten heb en niet naar het toilet kan?

Festivals, een fuif, op vakantie gaan. Ik doe het gewoon niet meer. Wat erger is: het sociale en mentale of het fysieke? Ik weet het niet. Ik word enorm belemmerd in mijn doen en laten, dat wel.

Nooit gedacht dat ik blij zou zijn met de woorden ‘ja er is wel degelijk iets mis’, maar er is eindelijk een stap gezet in de goede richting.